Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΦΗΣΕ ΙΣΤΟΡΙΑ..

Όρισμένα πρόσωπα και κάποια γεγονότα,οφείλουμε να τα μνημονεύουμε..όπως τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα,που σε μία καταπληκτική στιγμή έμπνευσης συνέγραψε ένα λόγο "εις άψογον ελληνικήν" και τον εκφώνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Ακροατήριο του: οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης.Ολοι όσοι άκουσαν τον λόγο αυτό--σαν να επρόκειτο περί θαύματος--τον κατανόησαν χωρίς μεταφράσεις και μεσολαβητές. Το εγχείρημα απέδειξε πολλά. Και πρώτο απ' όλα τον άξιοξήλευτο πλούτο της ελληνικής γλώσσας που " δάνεισε" λέξεις (ως μητρική και καινοφανής) σε όσες γλώσσες δημιουργήθηκαν αργότερα, φυσικά και στην αγγλική.
Ο πρώην πρωθυπουργός και καθηγητής Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει δύο λόγους στην Ουάσιγκτον (στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959), οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις. Και στις δύο περιπτώσεις υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική. Κατ' ουσίαν όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων η γλώσσα είναι η Ελληνική.

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ ΖΟΛΩΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ
Εκφωνήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1957

Kyrie,
I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Oecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.
With enthusiasme we dialogue and synagonize at the synods of our didimus organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized. Our critical problems, such as the numismatic plethora, generate some agony and melancholy.
This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe.
In parallele, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.
I apologise for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictiony and the gastronomic symposia.

2 Οκτωβρίου 1959, εκφωνήθηκε και πάλι από τον Ξενοφώντα Ζολώτα

Kyrie,
It is Zeus' anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonise between the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anemia. It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, energize it through their tactics and practices.
Our policies have to be based more on economic and less on political criteria.
Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been antieconomic.
In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, menopsonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia which is endemic among academic economists.
Numismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic.
Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically.
 These scopes are more practical now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic.
The history of our didymous organizations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economics. The genesis of the programmed organisations will dynamize these policies.
I sympathise, therefore, with the aposties and the hierarchy of our organisations in their zeal to programme orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them.
I apologize for having tyrannized you with my hellenic phraseology. In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochthons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers.

(Και η σχετική νοηματική απλή μετάφραση..)
Κύριοι,
Είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας.
Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές. Αν και με έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών τους.

Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια. Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ οικονομικής στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς.

Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια, ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους.

Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών αρχόντων είναι βασική.
Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, που τα προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου είναι χάλκινα.
Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις πολιτικές.
Γι' αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.
Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου φρασεολογία. Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.

(Επίκαιρο πάντα..δε νομίζετε;)

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΑΛΗ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!


 Εύχομαι σε όλους τους μαθητές και δασκάλους,καλή νέα
                  δημιουργική σχολική χρονιά!                

                                                                         
 Τι θα λέγατε,άν ρίχναμε μια ματιά,στο τι ίσχυε εκπαιδευτικά στην Ελλάδα, απο τα αρχαία χρόνια;  

    ΣΠΑΡΤΗ

Την εκπαίδευση των παιδιών στην αρχαία Σπάρτη αναλάμβανε το κράτος από τα επτά τους χρόνια.
Ζούσαν σε ομάδες (αγέλες) και είχαν επικεφαλής τον Παιδονόμο.
Βάση της αγωγής ήταν η άσκηση του σώματος και η καλλιέργεια της πολεμικής αρετής.Κατά δεύτερο λόγο διδάσκονταν ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, μουσική.
Η εκπαίδευση των κοριτσιών ήταν ανάλογη και γίνονταν σε ιδιαίτερους χώρους.

ΑΘΗΝΑ

Ο "καλός καγαθός" πολίτης, ο μορφωμένος και αναπτυγμένος πνευματικά, αισθητικά,ηθικά και σωματικά ήταν η επιδίωξη της αθηναϊκής πολιτείας.
Η εκπαίδευση στην αρχαία Αθήνα ήταν ελεύθερη και υπεύθυνοι γι' αυτήν ήταν οι γονείς του παιδιού.Τα σχολεία ήταν ιδιωτικά.
Υποχρεώνονταν όμως να τηρούν κάποιους κανονισμούς, που ρύθμιζαν τη λειτουργία τους.Το πνεύμα της εκπαίδευσης ήταν σύμφωνο με τις παραδόσεις και τα ιδανικά της πόλης.

Από τον 5ο αιώνα που άρχισαν να ιδρύονται στην Αθήνα τα Γυμνάσια.
Οι νέοι είχαν τη δυνατότητα να ασκούν ταυτόχρονα πνεύμα και σώμα.
Το πρώτο στάδιο εκπαίδευσης ήταν της προσχολικής και σχολικής ηλικίας.
Την πρώτη την αναλάμβανε η μητέρα ή η τροφός και αποσκοπούσε στην καλλιέργεια των έμφυτων ικανοτήτων του παιδιού και στην προετοιμασία του να δεχθεί τη σχολική εκπαίδευση,που άρχιζε συνήθως στα επτά χρόνια.
Ο Παιδαγωγός, οικιακός δούλος, συνόδευε το παιδί στο Διδασκαλείο.
Από τον πρώτο του δάσκαλο ο μικρός Αθηναίος μάθαινε ανάγνωση, συλλαβισμό, γραφή, αριθμητική.
 Αργότερα τον αναλάμβανε ο Κιθαριστής για να τον μυήσει στην τέχνη της μουσικής ( μαθήματα λύρας, αυλού και τραγουδιού).

Αφού το παιδί αποκτούσε αυτές τις στοιχειώδεις γνώσεις, ερχόταν σε επαφή
με την ηρωική και διδακτική ποίηση ( Όμηρο-Ησίοδο ), καθώς και με τη λυρική.Μάθαινε επιπλέον χορό, ζωγραφική, χειροτεχνία και γεωμετρία.
Ο Παιδοτρίβης φρόντιζε για τη σωματική εκγύμναση των μαθητών στη Παλαίστρα( "πένταθλον" και "παγκράτιον" ).
Η διδασκαλία στο σχολείο ήταν εξάωρη.Τα κορίτσια μορφώνονταν στο σπίτι.

Μετά το 14ο έτος οι έφηβοι μπορούσαν να παρακολουθήσουν την ανώτερη εκπαίδευση στα δημόσια γυμνάσια και στις φιλοσοφικές ή ρητορικές σχολές    -Ακαδημεία Πλάτωνα, Περίπατος Αριστοτέλη, ρητορική σχολή Ισοκράτη-που άρχισαν να ιδρύονται από τον 5ο αιώνα κάτω από την επίδραση της διδασκαλίας των σοφιστών,των φιλοσόφων και των ρητόρων.
Εκεί διδάσκονταν επιπλέον αστρονομία, μαθηματικά και γραμματική.
Παρόμοια μορφή είχε και το εκπαιδευτικό σύστημα των περισσότερων ελληνικών πόλεων αυτής της περιόδου.

Στους Ελληνιστικούς χρόνους ( 3ος και 2ος αιώνας ) δε σημειώθηκαν σημαντικέςμεταβολές στο χώρο της εκπαίδευσης.
Όμως το περιεχόμενό της διευρύνθηκε με την εισαγωγή νέων επιστημών.
Οι μέθοδοι επίσης και τα μέσα διδασκαλίας εκσυγχρονίστηκαν.

 H EΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ     

Η στοιχειώδης εκπαίδευση ,που δεν ήταν υποχρεωτική, άρχιζε από το έβδομο έτος της ηλικίας του παιδιού και ήταν τριετής.
Τα « ιερά γράμματα »,όπως ονομαζόταν αυτό το στάδιο ,έδιναν τη δυνατότητα στο μικρό μαθητή να έλθει για πρώτη φορά σε επαφή με θρησκευτικά κείμενα και να μάθει με τη βοήθειά τους το αλφάβητο, συλλαβισμό, ανάγνωση και γραφή.
Η διδασκαλία συμπληρωνόταν με τη βυζαντινή μουσική, τα θρησκευτικά και την ιστορία.Τα μαθήματα διδάσκονταν από μοναχούς κυρίως ,σε χώρους που παραχωρούσαν οι εκκλησίες ή τα μοναστήρια.Οι ιδιωτικοί διδάσκαλοι που δίδασκαν στα σπίτια ήταν γνωστοί ως «παιδαγωγοί».



Η μέση εκπαίδευση άρχιζε από τα δέκα χρόνια του μαθητή και διαρκούσε
τέσσερα έως πέντε έτη.
Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης εμπλουτίζονταν με «τα των Ελλήνων γράμματα»,με τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Άλλα μαθήματα ήταν η Ιστορία, η Φυσική ( βοτανική, ζωολογία,γεωγραφία ),η Μουσική, η Γεωμετρία, η Αστρονομία, Σημειογραφία.

 
Οι «φοιτητές» παρακολουθούσαν τις παραδόσεις των ειδικών καθηγητών, ρητόρων,φιλοσόφων, γραμματικών και σημειογράφων στα διδασκαλεία που λειτουργούσαν σε πολλές περιοχές της αυτοκρατορίας.

Η ανωτάτη εκπαίδευση ήταν πρωταρχικό μέλημα του κράτους.
Ο Θεοδόσιος Β΄ ίδρυσε το 425 το Πανεπιστήμιο Κωνσταντινουπόλεως, όπου παραδίδονταν μαθήματα αρχαίας ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας, λατινικών, ρητορικής, φιλοσοφίας και δικαίου.
Ανώτατες και πανεπιστημιακές σχολές ιδρύθηκαν και λειτουργούσαν με τη φροντίδα του κράτους στην Αλεξάνδρεια, τη Βηρυτό ,την Αθήνα,τη Θεσσαλονίκη τη Νίκαια και φυσικά στην Κων/πολη ,όπως και σε άλλες πόλεις της Αυτοκρατορίας .Οι νέες επιστήμες όπως η ιατρική και τα μαθηματικά συμπλήρωναν σταδιακά τις ήδη διδασκόμενες .

Το έργο της εκπαίδευσης βοηθούσαν εκτός από τους εκπαιδευτικούς και οι πλούσιες βιβλιοθήκες , δημόσιες ,ιδιωτικές και μοναστηριακές.
Αξιοσημείωτη είναι η προσφορά των μοναχών και στον τομέα της αντιγραφής έργων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, ορισμένα από τα οποία διασώθηκαν χάρη στη δική τους πρωτοβουλία.
Είναι γενική διαπίστωση ότι η Βυζαντινή παιδεία συνετέλεσε ουσιαστικά όχι μόνο στη διαμόρφωση του ιδιαίτερου χαρακτήρα του βυζαντινού πολιτισμού αλλά και στη διατήρηση και διάδοση της Ελληνικής ανθρωπιστικης παιδείας.
Αυτή η περίοδος έχει να επιδείξει σημαντικές μορφές που έγιναν φορείς και διδάσκαλοι αυτής της παιδείας.
               H ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ 

Ο ρόλος της Εκκλησίας στα πλαίσια της προσπάθειας επιμόρφωσης των υποδούλων  κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας είναι αδιαμφισβήτητος όχι μόνον εξαιτίας της προσφοράς του στη στοιχειώδη, έστω, εκπαίδευση των Ελλήνων αλλά πολύ περισσότερο για την ουσιαστική συμβολή του στη διατήρηση της εθνικής συνείδησης.
                                                                                         
 Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τους Τούρκους δε σήμανε μόνο το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά και τον περιορισμό ,αν όχι την εξάλειψη , κάθε αξιόλογης πνευματικής δραστηριότητας στον κατακτημένο ελληνικό χώρο. Ο αναπόφευκτος μαρασμός στην εκπαίδευση χρειάστηκε υπεράνθρωπες προσπάθειες για την αντιμετώπισή του.


Τον αγώνα αυτό ανέλαβε κατά κύριο λόγο η Εκκλησία και κατά δεύτερο απόδημοι Έλληνες, μορφωμένοι πολλοί απ' αυτούς, οι οποίοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι η διατήρηση της πίστης, της γλώσσας και της εθνικής συνείδησης ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για την ιστορική συνέχεια και την αναγέννηση του Έθνους.   
                                                                                    
Οι νάρθηκες των εκκλησιών και τα κελιά των μοναστηριών ήταν οι χώροι όπου παραδίδονταν κάποια στοιχειώδη μαθήματα στα ελληνόπουλα από κληρικούς και μοναχούς. Η διατήρησή τους στη μνήμη των Ελλήνων ως " Κρυφά Σχολειά " είναι άλλη μια ένδειξη του σκληρού καθεστώτος που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στην υπόδουλη Ελλάδα, γεγονός που ερμηνεύει πιθανώς και την παντελή σχεδόν απουσία κάποιας άλλης δραστηριότητας στον τόσο σημαντικό τομέα της εκπαιδευτικής λειτουργίας. Ελάχιστα σχολεία υπολειτουργούσαν στα τέλη του 16ου αιώνα.


Το 17ο αιώνα η Κωνσταντινούπολη, το εθνικό, θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο του ελληνισμού, άρχισε να παρουσιάζει κάποια εξέλιξη στον τομέα της εκπαίδευσης, όπως αποδεικνύεται από την αρτιότερη οργάνωση και τη διεύρυνση διδασκαλίας της Μεγάλης του Γένους Σχολής.                        
Η αναβάθμιση της Σχολής σε πανεπιστημιακό επίπεδο και η συμπλήρωση των θεολογικών μαθημάτων με τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, της φυσικής, των μαθηματικών και της φιλοσοφίας έδωσε τη δυνατότητα σε αρκετούς νέους όχι μόνο να μορφωθούν οι ίδιοι, αλλά και σταδιακά να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους στους στερημένους Έλληνες. 
                                                                      
Με αργά αλλά σταθερά βήματα αρχίζει η ίδρυση σχολείων με την επίβλεψη, τη συνεισφορά και την οικονομική ενίσχυση της Εκκλησίας, των αποδήμων Ελλήνων και των κοινοτήτων. Τα σχολεία της πρώτης βαθμίδας ,τα "κοινά", δίδασκαν στα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.
Τα βιβλία που χρησιμοποιούσαν ήταν το Ψαλτήρι, η Οκτώηχος και ο Απόστολος μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, οπότε κυκλοφόρησαν τα πρώτα Αλφαβητάρια " Ελληνικά" συνήθως ονομάζονταν τα σχολεία της δεύτερης βαθμίδας, τα οποία είχαν περισσότερα αντικείμενα διδασκαλίας, όπως Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, ρητορική, ηθική, γεωμετρία, φυσική, φιλοσοφία,θεολογία.
   
Εκτός από την Κωνσταντινούπολη ,όπου λειτούργησαν επίσης η Ελληνική Ιατρική Ακαδημία, η Πατριαρχική Μουσική Σχολή, η Εμπορική Σχολή της Χάλκης και η Θεολογική Σχολή, αρκετά εκπαιδευτήρια ιδρύθηκαν μέχρι το 19ο αιώνα σε διάφορες περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας.
Τότε η ανοδική πορεία της ελληνικής εκπαίδευσης έφθασε στο αποκορύφωμά της ,με το φαινόμενο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.

 Στη συλλογική προσπάθεια για την αφύπνιση του Γένους έδωσαν το "παρών" όχι μόνον κληρικοί και σπουδασμένοι δάσκαλοι αλλά και πολλοί ΄Έλληνες που εργαζόταν στον ευρωπαϊκό χώρο και είχαν αποκτήσει ευρύτερη μόρφωση, εμπλουτισμένη με τα σύγχρονα επιτεύγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.


Η ιδεολογική και γλωσσική διαμάχη ανάμεσα στους αρχαιστές, τους καθαρολόγους και στους υποστηριχτές της απλής γλώσσας του λαού οδήγησε σε συγκρούσεις και αντιθέσεις μεγάλο αριθμό οπαδών αυτών των ομάδων. Παράλληλα όμως παρουσιάστηκε έντονη συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα, γεγονός που συνετέλεσε ουσιαστικά στη διάδοση και την αναβάθμιση της επίπονης προσπάθειας για την πνευματική και εθνική αναγέννηση του ΄Ελληνισμού.



Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ (1821-1831)       
Στοχεύοντας στην πνευματική αναγέννηση του απελευθερωμένου από τον τουρκικό ζυγό ελληνικού κράτους ο πρώτος κυβερνήτης του κατέβαλλε προσπάθειες για την εξασφάλιση αρχικά της στοιχειώδους εκπαίδευσης.

Το 1829 ιδρύει το Ορφανοτροφείο της Αίγινας για τα ορφανά του πολέμου, όπου λειτουργούσαν εκτός από τα αλληλοδιδακτικά σχολεία (σχολεία στα οποία οι μαθητές των ανώτερων τάξεων δίδασκαν τα παιδιά που φοιτούσαν στις κατώτερες ) τρεις κλάσεις ελληνικών μαθημάτων και πολλά “χειροτεχνεία”, πρακτικά εργαστήρια διαφόρων τεχνών για όσους μαθητές δεν είχαν ικανότητες προόδου στα μαθήματα.Η στοιχειώδης εκπαίδευση ήταν υποχρεωτική.

Στο Ορφανοτροφείο εντάχθηκε και το Πρότυπο σχολείο, όπου εκπαιδεύονταν δάσκαλοι για τα αλληλοδιδακτικά.Επιπλέον ιδρύθηκε το Κεντρικό σχολείο “ δια τους έχοντας έφεσιν να αναδεχθώσιν το διδασκαλικόν επάγγελμα” και για όσους νέους θα ήθελαν να ακολουθήσουν ανώτερες σπουδές.
Σχολεία λειτούργησαν και στη Σύρο, στο Ναύπλιο, την Αθήνα και την ΄Ύδρα.Επίσης λειτούργησε το Κεντρικό Πολεμικό Σχολείο Ναυπλίου, η Εκκλησιαστική Σχολή του Πόρου, η Αγροτική Σχολή της Τίρυνθας και η Εμπορική Σχολή Σύρου.
Ο Καποδίστριας σε συνεργασία με την Επιτροπή για θέματα παιδείας φρόντισαν κατά το δυνατόν για τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό των σχολών και την έκδοση διαταγμάτων για τη σωστή οργάνωση και λειτουργία τους.
Ο κυβερνήτης είχε διατυπώσει την ανάγκη ιδρύσεως Πανεπιστημίου.
΄Όμως οι οικονομικές δυσκολίες και η έλλειψη διδακτικού προσωπικού, καθώς και ο πρόωρος θάνατός του δεν του επέτρεψαν να υλοποιήσει τους οραματισμούς του.
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ
Πολλοί χαρακτηρίζουν το εκπαιδευτικό σύστημα που εισήχθηκε στην Ελλάδα κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας ως μίμηση του αντίστοιχου συστήματος που λειτουργούσε εκείνη την εποχή στη Γερμανία. Οι δυσκολίες προσαρμογής του, στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος ήταν αναμενόμενες.


Πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης ήταν το Επτατάξιο Δημοτικό ή του λαού σχολείο. Ακολουθούσε το Τριτάξιο Ελληνικό σχολείο, στο οποίο μπορούσαν να εισαχθούν με εξετάσεις ακόμα και παιδιά που είχαν ολοκληρώσει τη φοίτησή τους μέχρι την τέταρτη τάξη του Δημοτικού.


Κατόπιν οι απόφοιτοι του Ελληνικού είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν το Τετρατάξιο Γυμνάσιο και τέλος το Πανεπιστήμιο, που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1838, με τη φιλοσοφική, τη θεολογική, τη νομική και την ιατρική σχολή.


Βέβαια εκτός από την κρατική πρωτοβουλία, ουσιαστικά συνέβαλαν στη μόρφωση των ελληνοπαίδων οι κοινότητες, πολλοί ιδιώτες και ΄Έλληνες των παροικιών, με την ηθική, υλική και οικονομική ενίσχυσή τους.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ


Αποφθέγματα γεμάτα σοφία, που τα περισσότερα ανήκουν στους 7 σοφούς της αρχαιότητας (Θαλής ο Μιλήσιος, Πιτ τακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πρηνεύς, Σόλων ο Αθηναίος, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χίλων ο Λακεδαιμόνιος)
Παυσανίας, "Ελλάδος Περιήγησις", βιβλ. 10 ("Φωκικά"), κεφ. 24, §1, 1-13: Εν δε τω προνάω τω εν Δελφοίς γεγραμμένα εστίν ωφελήματα ανθρώποις ες βίον, εγράφη δε υπό ανδρών ους γενέσθαι σοφούς λέγουσιν Έλληνες. Ούτοι δε ήσαν εκ μεν Ιωνίας Θαλής τε Μιλήσιος και Πριηνεύς Βίας, Αιολέων δε των εν Λέσβωι Πιττακός Μυτιληναίος, εκ δε Δωριέων των εν τη Ασία Κλεόβουλος Λίνδιος, και Αθηναίός τε Σόλων και Σπαρτιάτης Χίλων· τον δε έβδομον Πλάτων ο Αρίστωνος αντί Περιάνδρου του Κυψέλου Μύσωνα κατείλοχε τον Χηνέα· κώμη δε εν τη Οίτη τω όρει ωκούντο αι Χήναι. Ούτοι ουν οι άνδρες αφικόμενοι ες Δελφούς ανέθεσαν τω Απόλλωνι τα αδόμενα Γνώθι σαυτόν και Μηδέν άγαν.

Έπου θεώ. Ακολούθα τον θεό.
Νόμω πείθου. Να πειθαρχείς στο Νόμο.
Θεούς σέβου. Να σέβεσαι τους θεούς.
Γονείς αίδου. Να σέβεσαι τους γονείς.
Ηττώ υπέρ δικαίου. Να καταβάλεσαι για το δίκαιο.
Γνώθι μαθών. Γνώρισε αφού μάθεις.
Aκούσας νόει. Κατανόησε αφού ακούσεις.
Σαυτόν ίσθι. Γνώρισε τον εαυτό σου.
Εστίαν τίμα. Να τιμάς την εστία σου.
Άρχε σεαυτού. Να κυριαρχείς τον εαυτό σου.
Φίλους βοήθει. Να βοηθάς τους φίλους.
Θυμού κράτε. Να συγκρατείς το θυμό σου.
Όρκω μη χρω. Να μην ορκίζεσαι.
Φιλίαν αγάπα. Να αγαπάς τη φιλία.
Παιδείας αντέχου. Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου.
Σοφίαν ζήτει. Να αναζητάς τη σοφία.
Ψέγε μηδένα. Να μην κατηγορείς κανένα.
Επαίνει αρετήν. Να επαινείς την αρετή.
Πράττε δίκαια. Να πράττεις δίκαια.
Φίλοις ευνόει. Να ευνοείς τους φίλους.
Εχθρούς αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς.
Ευγένειαν άσκει. Να είσαι ευγενής.
Κακίας απέχου. Να απέχεις από την κακία.
Εύφημος ίσθι. Να έχεις καλή φήμη.
Άκουε πάντα. Να ακούς τα πάντα.
Μηδέν άγαν. Να μην υπερβάλλεις.
Χρόνου φείδου. Να μη σπαταλάς το χρόνο.
Ύβριν μίσει. Να μισείς την ύβρη.
Ικέτας αίδου. Να σέβεσαι τους ικέτες.
Υιούς παίδευε. Να εκπαιδεύεις τους γιους σου.
Έχων χαρίζου. Όταν έχεις, να χαρίζεις.
Δόλον φοβού. Να φοβάσαι το δόλο.
Eυλόγει πάντας. Να λες καλά λόγια για όλους.
Φιλόσοφος γίνου. Να γίνεις φιλόσοφος.
Όσια κρίνε. Να κρίνεις τα όσια.
Γνους πράττε. Να πράττεις με επίγνωση.
Φόνου απέχου. Να μη φονεύεις.
Σοφοίς χρω. Να συναναστρέφεσαι με σοφούς.
Ήθος δοκίμαζε. Να επιδοκιμάζεις το ήθος.
Υφορώ μηδένα. Να μην είσαι καχύποπτος.
Τέχνη χρω. Να ασκείς την Τέχνη.
Ευεργεσίας τίμα. Να τιμάς τις ευεργεσίες.
Φθόνει μηδενί. Να μη φθονείς κανένα.
Ελπίδα αίνει. Να δοξάζεις την ελπίδα.
Διαβολήν μίσει. Να μισείς τη διαβολή.
Δικαίως κτω. Να αποκτάς δίκαια.
Αγαθούς τίμα. Να τιμάς τους αγαθούς.
Αισχύνην σέβου. Να σέβεσαι την εντροπή.
Ευτυχίαν εύχου. Να εύχεσαι ευτυχία.
Εργάσου κτητά. Να κοπιάζεις για πράγματα άξια κτήσης.
Έριν μίσει. Να μισείς την έριδα.
Ονειδος έχθαιρε. Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό.
Γλώσσαν ίσχε. Να συγκρατείς τη γλώσσα σου.
Ύβριν αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη.
Κρίνε δίκαια. Να κρίνεις δίκαια.
Λέγε ειδώς. Να λες γνωρίζοντας.
Βίας μη έχου. Να μην έχεις βία.
Ομίλει πράως. Να ομιλείς με πραότητα.
Φιλοφρόνει πάσιν. Να είσαι φιλικός με όλους.
Γλώττης άρχε. Να κυριαρχείς τη γλώσσα σου.
Εαυτόν ευ ποίει. Να ευεργετείς τον εαυτό σου.
Ευπροσήγορος γίνου. Να είσαι ευπροσήγορος.
Αποκρίνου εν καιρώ. Να αποκρίνεσαι στον κατάλληλο καιρό.
Πόνει μετά δικαίου. Να κοπιάζεις δίκαια.
Πράττε αμετανοήτως. Να πράττεις με σιγουριά.
Αμαρτάνων μετανόει. Όταν σφάλλεις, να μετανοείς.
Οφθαλμού κράτει. Να κυριαρχείς των οφθαλμών σου.
Βουλεύου χρήσιμα. Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα.
Φιλίαν φύλασσε. Να φυλάττεις τη φιλία.
Ευγνώμων γίνου. Να είσαι ευγνώμων.
Ομόνοιαν δίωκε. Να επιδιώκεις την ομόνοια.
Άρρητα μη λέγε. Να μην λες τα άρρητα.
Έχθρας διάλυε. Να διαλύεις τις έχθρες.
Γήρας προσδέχου. Να αποδέχεσαι το γήρας.
Επί ρώμη μη καυχώ. Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου.
Ευφημίαν άσκει. Να επιδιώκεις καλή φήμη.
Απέχθειαν φεύγε. Να αποφεύγεις την απέχθεια.
Πλούτει δικαίως. Να πλουτίζεις δίκαια.
Κακίαν μίσει. Να μισείς την κακία.
Μανθάνων μη κάμνε. Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις.
Ους τρέφεις αγάπα. Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις.
Απόντι μη μάχου. Να μην μάχεσαι αυτόν που είναι απών.
Πρεσβύτερον αιδού. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους.
Νεώτερον δίδασκε. Να διδάσκεις τους νεότερους.
Πλούτω απόστει. Να αποστασιοποιείσαι από τον πλούτο.
Σεαυτόν αιδού. Να σέβεσαι τον εαυτό σου.
Μη άρχε υβρίζων. Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία.
Προγόνους στεφάνου. Να στεφανώνεις τους προγόνους σου.
Θνήσκε υπέρ πατρίδος. Να πεθάνεις για την πατρίδα σου.
Επί νεκρώ μη γέλα. Να μην περιγελάς τους νεκρούς.
Ατυχούντι συνάχθου. Να συμπάσχεις με το δυστυχή.

Αν οι άνθρωποι έκαμναν πράξη όλα αυτά..θα ήταν άχρηστες
όλες οι θρησκείες του κόσμου!

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Ένας από τους σπουδαιότερους φιλόσοφους και επιστήμονες της κλασικής εποχής. Γεννήθηκε το 384 π.χ. στη Στάγειρα Χαλκιδικής.

Οι γονείς του, Νικόμαχος και Φαιστίδα κατάγονταν από τους οικιστές της Χαλκιδικής. Ο πατέρας του ήταν από την Άνδρο και η μητέρα του από τη Χαλκίδα.

Ο Αριστοτέλης έχασε νωρίς τους γονείς του και μεγάλωσε μακριά από την πατρίδα του, στον Αταρνέα της Τρωάδας. Το 367 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και έγινε δεκτός στην Ακαδημία του Πλάτωνα στην οποία έζησε 20 χρόνια, στην αρχή ως μαθητής και στην συνέχεια ως συνεργάτης.

Εκεί γνώρισε τον Πλάτωνα και η στάση του απέναντι του ήταν εξ αρχής κριτική και δημιουργική.

Το 347 φεύγει από την Αθήνα και την ίδια χρονιά πεθαίνει και ο Πλάτωνας. Μαζί με τον Ξενοκράτη μεταβαίνει στην Άσσο, στην οποία παρέμεινε γιά 3 χρόνια. Αμέσως μετά ανέλαβε την μόρφωση του δεκατριάχρονου τότε, Αλεξάνδρου και αποφάσισε να επιστρέψει στη γενέτειρα του την Στάγειρα Χαλκιδικής.

 Στην Αθήνα επέστρεψε το 334 και παρέμεινε σ’ αυτή ως το 323, διδάσκοντας στο περίφημο «Λύκειον», γυμναστήριο που βρισκόταν στη θέση του σημερινού Εθνικού Κήπου. Τότε, έντεκα χρόνια μετά το θάνατο του δασκάλου του Πλάτωνα ίδρυσε και την φιλοσοφική σχολή «Περιπατητική».

Μετά το θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου στην Αθήνα ανέλαβαν την εξουσία οι αντιμακεδονίζοντες και έτσι ο Αριστοτέλης αναγκάστηκε να φύγει γιά τη Χαλκίδα στην οποία πέθανε το 322 π. Χ σε ηλικία 63 ετών.

Ο Αριστοτέλης ήταν μιά από τις κορυφαίες μορφές, πνεύμα πολύπλευρο και ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές όλων των εποχών. Παρά την εικοσαετή παραμονή του στην Ακαδημία του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης λόγω και της καταγωγής του είχε διαφοροποιηθεί στην φιλοσοφία του απο την Πλατωνική φιλοσοφία.

 Καθιέρωσε την αρχή της «κοινής λογικής» και είναι ο δημιουργός της «λογικής». Κατά τον Αριστοτέλη η «λογική» είναι όργανο της φιλοσοφίας.

 Με την συλλογιστική του έδωσε τον ορισμό της «έννοιας» ως υποκειμενικό αντίκρισμα της ουσίας ενός πράγματος ενώ πίστευε ότι η εντύπωση μας γιά τα πράγματα διαμορφώνεται από τις ιδιότητες τους.

Ταξινόμησε τις έννοιες στις εξής 10 κατηγορίες χρηιμοποιώντας γιά παράδειγμα έναν άνθρωπο γνωστό, τον Κορίσκο: 1) Ουσία. 2) Ποσότητα. 3) Ποιότητα. 4) Σχέση. 5) Τόπος. 6) Χρόνος. 7) Θέση. 8) Κατάσταση. 9) Ενέργεια. 10) Πάθημα.

 Όσο αφορά την οντολογία ο Αριστοτέλης έλεγε ότι τα όντα αποτελούνται από ύλη και μορφή, συστατικά αιώνια και αμετάβλητα που συνυπάρχουν. Κατά την γένεση ενός όντος η ύλη αποτελεί την δυνατότητα της πραγμάτωσης και η μορφή την ενεργό παρουσία του. Η ύπαρξη είναι η παρουσία της μορφής μέσα στα πράγματα σε δεδομένο χώρο και χρόνο.

Σύμφωνα τώρα με το τελεολογικό κριτήριο υποστήριξε ότι η φύση δημιουργεί πάνω σε προκαθορισμένη κλίμακα ειδών από τα ατελέστερα προς τα τελειότερα όντα τα οποία γίνονται γιά να εξυπηρετήσουν την πραγμάτωση άλλων ανώτερων ειδών.

 Έργα του: Περί ουρανού, Περί ψυχής, Περί ερμηνείας, Ηθικά Νικομάχεια, Ποιητική, Πολιτικά, Κατηγορία.

ΙΑΜΒΟΙ


Καβάλλα πάει ο Χάροντας,το Διγενή στον 'Αδη, κι άλλους μαζί ...
Κλαίει, δέρνεται τ' ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στου αλόγου του δεμένους τα καπούλια,
της λεβεντιάς τον άνεμο,της ομορφιάς την πούλια.

Και σα να μην τον πάτησε του Χάρου το ποδάρι,
ο Ακρίτας μόνο ατάραχα κοιτάει τον καβαλλάρη !

- Ο Ακρίτας είμαι Χάροντα,δεν περνώ με τα χρόνια
Μ' άγγιξες και δε μ' ένοιωσες στα μαρμαρένια αλώνια ;

Ειμ' εγώ η ακατάλυτη ψυχή των Σαλαμίνων.
Στην Εφτάλοφην έφερα το σπαθί των Ελλήνων.

Δε χάνομαι στα Τάρταρα,μονάχα ξαποσταίνω.
Στη ζωή ξαναφαίνομαι και λαούς ανασταίνω !

Κωστής Παλαμάς